آغاز ماه مبارک رمضان

ماه خودسازی

ماه مهمانی خدا

و

ماه بهار قرآن

بر همگان مبارک

آنکه از فرط گنه ناله کند زار کجاست؟

آنکه زاغیار برد شکوه بر یار کجاست

باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک

می زند بانگ منادی که گنه کار کجاست

سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست

تاکه معلوم شود  طالب دیدار کجاست

بار عام است خدا را به ضیافت بشتاب

تا نگوئی که در رحمت دادار کجاست

مرغ شب نیمه شب دیده به ره می گوید

سوز دل ساز بود دیده بیدار کجاست

ماه رحمت بود ای ابر خطاپوش ببار

تا نگویند که آن وعده ایثار کجاست

حق به کان کرمش طرفه متاعی دارد

در و دیوار زند داد خریدار کجاست

آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور

گوید ای سوته دلان عاشق دلدار کجاست

من ژولیده به آوای جلی می گویم

آنکه با توبه ستاند سپر نار کجاست

ژولیده نیشابوری

شب های احیاء ماه رمضان و چند مطلب سربسته با شما:

پارسال شب احیا ماه رمضون رفته بودیم مراسم دعای گلستان شهدای اصفهان

اونجا کلی چیز دیدم که دلم از آدم بودن خودم گرفت

امیدوارم امسال همچین چیزایی نباشه

هر چند هرکی همچین شبی میاد خیلی باید مراقب باشه

که بجای بهشتی جهنمی نشه

مراقب باشیم کوله بارمون رو از گناه پرنکنیم و برگردیم همچین شبای عزیزی

تورو خدا مراقب باشیم...حداقل همین چند شب رو

پارسالم همچین مطلبی گذاشتم که به بعضی دوستان برخورده بود

گفتن که همچین چیزایی نبوده و هرکی نمیتونه ببینه چشاشو ببنده و مجبور نیست نگاه کنه و ازاین دست حرفا

ولی بهتره بدونین من قصد بدی از گذاشتن چنین مطلبی نداشته و ندارم

فقط به وظیفه ام عمل میکنم...دوستانی که ناراحت میشن منو ببخشن

پیـامبر اکـرم(ص) فرمـودند..
زمـانی بـر مـردم میایـد که نـگه داشـتن دیـن و ایـمان..
هـمانند نـگه داشتن گـلوله آتـش در دسـت است..!

زمـانی بـر مـردم خـواهد رسـید که..
از ایـمان جـز نامـش و از اسـلام جـز آثارش چـیزی نماند..!
و قرآن شده لقلقه زبانشان و خیلی قشنگ در طاقچه هایشان خاک میخورد.!

روزگـاری خـواهد رسـید کـه..
سنـت حـرام و حـلال در نزد بعـضی ها بـدعت شـمرده مـیشود..!
و بـدعت صمیمیت بـا نـامحرم بـرایشان سنـت!محـسوب میشود..!

و بـه بـهانه هـم دانشـکده ی تصـور میکنند که..
هممون خـواهر و برادریم و حـجاب لسانی را از یـاد برده..
و بـا هـم دل و قـلوه رد و بـدل میکنند..!

بقیه در ادامه مطلب

روزه ذهن با افطار افکار مثبت

چند وقتیه خیلی حرف واسه گفتن دارم

ولی تا میام بنویسم از ذهنم پاک میشن و چیزی یادم نیست

خیلی دلم میخاد بدونم چم شده ولی هرچی فکر میکنم چیزی نمی فهمم

توی خودم موندم...نمیدونم واسه چیه!!!

شاید حالا که ماه رمضونه ذهنمم روزه ی فکر گرفته...

شاید...

دیشب با بچه ها بعد افطار به سرم زد بریم پارک و یه هوایی بخوریم

ماه رمضونی چیزایی دیدم که بدتر به هم ریختم عوض اینکه بهتر بشم.

ناچار اعصابم خورد شد و سر و ته کردم برگشتم خونه.

خیلی سعی کردم اون موضوع رو توی ذهنم حبسش کنم ولی نتونستم ازبس سنگین بود.

نمیدونم ماه رمضونم که میاد هیچی بهتر که نمیشه هیچ/// بدترم میشه

نمیدونم ما آدما چرا هیچوقت به روزای با صفای گذشته بر نمی گردیم

نمیدونم چرا خودمونو توی قفس افکار باطل و منفیمون حبس کردیم

چرا ذهنمون همش درگیر چیزای منفیه

چرا هیچوقت به مثبت ها نگاهی هم نمی اندازیم؟!

کاش لااقل یه ماه رمضونی نگاهمون رو نسبت به همه چی عوض می کردیم

فقط برای یک ماه

فقط برای یک هفته

فقط برای یک روز

این توقع زیادیه به نظر شما

نظر شما چیه؟