اکثر دوستان معنی فقر با ثروتمند و فقیر واقعی با ثروتمند و غنی واقعی رو اشتباه می گیرن.

بعضی ها برای بدست آوردن ثروت به همه چی تن میدن...

بعضی از خوردن حق دیگرون ابایی ندارن و براشون خیلی عادیه...بعد نماز اول وقتشونم ترک نمیشه.سالی یه بار میرن مکه ...بعدش میشنویم که پشت سرش هم سر از آنتالیای ترکیه درمیارن...حالا پولش از کدوم راهی بدست اومده بماند.

خیلیا ادعای ادب میکنن ولی پای خودشون که وسط میاد بی ادبیشون رو میشه.

خیلیا روضه امام حسین می گیرن ولی توی روضه شون با حرفاشون دل خیلیا رو میشکنن و بهشون تهمت و دشنام و هزارتا چیز دیگه نسبت میدن.

به نظر من کسی غنی واقعیه که باطنش قوی و غنی باشه نه ظاهرش.

چون به قول شاعر... ای بسا ابلیس آدم رو که هست

ای بسا آدم که ابلیس است و بس.

ومتاسفانه ما همیشه دیدمون برعکسه و طرف کسی میریم بیشتر که ظاهرش غنیه نه باطنش...

چون همه ملاکها دیگه مادی شده.

و به ثروت طرفمون اهمیت میدیم بیشتر...نه خودش.

ولی هنوزم کسانی هستن که ظاهربین نیستن.

کاش هممون جوری زندگی کینم که وقتی به کارنامه اعمالمون فکر میکنیم

احساس ذلت و خفت و پستی و خاری بهمون دست نده.

کاش میشد هیچوقت از دایره آدمیت بیرون نریم...

یعنی میشه؟