دوکلمه دردودل با شما...

این مطلب رو واسه این گذاشتم که چندوقته توی هروبلاگی سرمیزنم از نوشته های دوستان فقط بوی یاس و ناامیدی و دلگرفتگی و گله و شکایت از این و اون به مشامم رسید.اونقدرکه از هرچی وب نویسی و دنیای مجازی بود سیر شدم...خواستم بگم آخه چرا تااین حد شکایت از زندگی و زمین و زمون؟

چرا اینقدر شکایت از خدا؟

تاحالاشده بشینیم یه کم با خودمون و خدای خودمون خلوت کنیم؟

ببینیم چرا خلق شدیم ؟به دنیا اومدیم واسه چی؟

تاحالاشده توی خوشیهامون بگیم خدایا شکرت؟

یا اینکه نه؟ فقط وقتی ناملایمتی ها و سختی ها و رنج ها و مصیبت ها و بیماری ها بهمون رو میکنه یادخدا میفتیم فقط؟ و از اون کمک می خایم؟ و از اون طلبکاریم؟

آیا شده تا حالا همه ی بدبختیها و شکنجه هایی که زندگی به ما وارد میکنه رو از سوی خدا ندونیم و از طرف خودمون بدونیم؟

یا اینکه شده همون سختی ها رو هم مصلحت خدا بدونیم یا همش شاکی هستیم که خدایا! این چه سرنوشت شومی بود نصیب من کردی؟ و چرا فلانی توی نازونعمت و راحتیه ولی من همش بد میارم و کم میارم و آرامش ندارم و از اینحرفا؟

گلای من..مابنده های خدا....هممون اگه بشینیم پای درد دل هم می بینیم که خدابا همه مهربونی و کرامتش یه چیزی رو بهمون نداده و هرکسی رو به مصلحت خودش نعمت عطاکرده. نعمت هایی که بسا اگه میداد باعث رنجش و ناراحتی ما بود نه آسایش و راحتی ما.

من نمیخام موعظه کنم چون خودم سراپاتقصیروگناهم ولی فقط به این نکته رسیدم که ادم توی هرمرحله از زندگیش و تحت هرشرایطی فقط باید بگه خدایا شکر.

اگه وقتی خدا ناظر احوالاتته فقط خالصانه ازخدا یه چیزی رو خواستی محاله خدا بهت نده.

ولی اگه همش طلبکارخدابودی و باهاش درست دردودل نکردی و توقع زیادی ازش داشتی همون کم رو هم ازت میگیره.

میدونم همه ی شما هم مثل من این موضوع رو یه جورایی تجربه کردین که وقتی قدر همون نعمات کم رو میدونین و واستون زیاد به نظر میرسن که یه کمی از همون به نظرخودتون کم رو هم خدا ازتون بگیره....وقتی بدترازبد برامون پیش میاد اونوقت میگیم خدایا شکرت..همون کم رو هم بهمون برگردون...چیز زیادی ازت نمیخایم دیگه.

امیدوارم همه ی ما به نعمتهایی که خدا بهمون داده قانع و شاکر باشیم همیشه.

دراینصورته که خدا روز به روز بیشتر به ما لطفشو ارزونی میکنه و یک دقیقه هم ازمون غافل نمیشه.

خدایا بخاطر همه نعمت ها و محبت هات شکر...