خدایا

من این روزها،

من اینجا، دلم سخت معجزه می خواهد!

              آه، خدایا...!

خدایا!

یا عزیزمو خوبش کن...یا اگه خوب نمیشه نذار بیشتر از این زجر بکشه.

یاد کردن دوست جرم نیست عزیزم

تو یاد کن...

حبسش با م ن

جملات بسیار زیبا و فلسفی (سری اول)

که همیشه درزندگی باهاشون مواجه شدیم و بهشون رسیدیم

تا سری بعدی روی همین موارد خوب فکرکنین

گاهی بعضی ها با ما جور در می آیند، اما همراه نمی شوند، گاهی نیز آدم هایی را می یابیم که با ما همراه می شوند اما جور در نمی آیند. برخی وقت ها ما آدم هایی را دوست داریم که دوستمان نمی دارند، همان گونه که آدم هایی نیز یافت می شوند که دوستمان دارند، اما ما دوستشان نداریم. به آنانی که دوست نداریم اتفاقی در خیابان بر می خوریم و همواره بر می خوریم، اما آنانی را که دوست می داریم همواره گم می کنیم و هرگز اتفاقی در خیابان به آنان بر نمی خوریم!
برخی ما را سر کار می گذارند،‌ برخی بیش از اندازه قطعه گم شده دارند و چنان تهی اند و روحشان چنان گرفتار حفره های خالی است که تمام روح ما نیز کفاف پر کردن یک حفره خالی درون آنان را ندارد.. برخی دیگر نیز بیش از اندازه قطعه دارند و هیچ حفره ای، هیچ خلائی ندارند تا ما برایشان پُرکنیم. برخی می خواهند ما را ببلعند و برخی دیگر نیز هرگز ما را نمی بینند و نمی یابند و برخی دیگر بیش از اندازه به ما خیره می شوند...گاه ما برای یافتن گمشده خویش، خود را می آراییم، گاه برای یافتن «او» به دنبال پول، علم، مقام، قدرت و همه چیز می رویم و همه چیز را به کف می آوریم و اما «او» را از کف می دهیم. گاهی اویی را که دوست می داری احتیاجی به تو ندارد زیرا تو او را کامل نمی کنی. تو قطعه گمشده او نیستی ،تو قدرت تملک او را نداری.گاه نیز چنین کسی تو را رها می کند
وگاهی نیز چنین کسی به تو می آموزد که خود نیز کامل باشی، خود نیز بی نیاز از قطعه های گم شده.او شاید به تو بیاموزد که خود به تنهایی سفر را آغاز کنی ، راه بیفتی ، حرکت کنی. او به تو می آموزد و تو را ترک می کند، اما پیش از خداحافظی می گوید: "شاید روزی به هم برسیم ...."، می گوید و می رود، و آغاز راه برایت دشوار است. این آغاز، این زایش،‌ برایت سخت دردناک است. بلوغ دردناک است، وداع با دوران کودکی دردناک است، ‌کامل شدن دردناک است، اما گریزی نیست.و تو آهسته آهسته بلند می شوی، و راه می افتی ومی روی، و در این راه رفتن دست و بالت بارها زخمی می شود، اما آبدیده می شوی و می آموزی که از جاده های ناشناس نهراسی، از مقصد بی انتها نهراسی، از نرسیدن نهراسی و تنها بروی و بروی و بروی

کارت پستال های  عشقولانه جدیدم-تیرماه 92

دوستان مدتیه حوصله طراحی ندارم زیاد..اصلا" میام نت دوست دارم زود برم بیرون

بااینکه کارم اقتضامیکنه همیشه آنلاین باشم.ولی مشکلات و بیماری و گرفتاری نمیذاره

اعصابم بیاد سرجاش....بخاطراینکه بعضی دوستان گله مند نشن دوتا کارت پستال واستون گذاشتم

اگه دوسداشتین میتونین توی وبتون بذارین و برام دعاکنین مشکلاتم زودترتموم بشن.با تموم انرژی برگردم.

ممنون از همه عزیزانی که همراه و همدل و یارومددکارمن هستن توی ای ن لحظه های دلگیر...

تیر ماه و جشن تیرگان

فرهنگ ایرانی پر است از جشن ها و آئین هایی که به مناسبت های گوناگون و در فصل های مختلف سال برگزار می شده است، آنچه که در اغلب این جشن ها به چشم می خورد نوعی شادی درونی و نشاط گروهی است که با ذات ایرانیان قرین گشته و باعث شده است که حتی آئین های سوگواری نیز از شور و نشاط خالی نباشند.
یکی از این آئین ها که البته امروزه به بوته فراموشی سپرده شده است جشن تیرگان می باشد که ایرانیان باستان آنرا در روز سیزدهم تیر به مناسبت تیر اندازی آرش پهلوان اسطوره ای ایران برگزار میکردند.
ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه راجع به جشن تیرگان چنین میگوید:
هنگامی که افراسیاب پادشاه توران بر لشگر ایرانیان غلبه میکند، منوچهر (پادشاه ایران) به جنگل های مازندران پناه میبرد، افراسیاب لشکر منوچهر را محاصره میکند و منوچهر به ناچار پیکی به نزد افراسیاب فرستاده و از او می خواهد که از کشور ایران به اندازه پرتاب یک تیر واگذارد و باقی را بگیرد، افراسیاب با کمال میل این پیشنهاد را می پذیرد.

اینم ادامه مطلب که لینکش برداشته شد

منوچهر فکر می کند که چه کسی را برای پرتاب تیر انتخاب کند تا اینکه یکی از فرشتگان خداوند به نام  اسفندارمذ پیش منوچهر آمده و آرش را که مردی خدا پرست و دیندار بود و در یکی از غارهای کوه البرز مشغول عبادت بود نامزد اینکار می کند، چنانکه در اوستا آمده است، آرش را حاضر می کنند و منوچهر تیر و کمان را به او داده و می گوید تو باید به فرمان خداوند این تیر را پرتاب کنی و کشور ما را از چنگال اهریمن (لشگر افراسیاب) رها سازی، آرش برهنه می شود و به بالای بلند ترین نقطه کوه رویان می رود و خطاب به مردم می گوید:
ای مردم بدن من را ببینید که سالم است و در آن هیچ زخم و جراحتی وجود ندارد، اما بدانید که هنگامی که من این تیر را رها کنم تکه تکه خواهم شد و خود را فدای شما خواهم کرد، آرش کمان را می گیرد و با تمام نیرو آنرا می کشد بگونه ای که تمام رگ های بدنش بیرون می زنند و پاره پاره می شوند، او تیر را رها می کند و خداوند به باد فرمان می دهد که تیرش را از کوه رویان بردارد و به شهر فرغانه (شهری در خاور افغانستان کنونی که فاصله آن تا جای پرتاب تیر هزار فرسنگ بود)  ببرد، تیر پس از چند روز حرکت در این شهر به درخت گردوئی  برخورد می کند و این درخت گردو مرز بین ایران و توران می شود، افراسیاب ناگزیر لشکر خود را از ایران بیرون می برد و ایرانیان آزاد میشوند.
این قضیه در روز سیزدهم تیر اتفاق افتاده بود و مردم این روز را جشن گرفتند و طی مراسمی آلات طبخ و تنورهای خود را (که نشانه ای از دوران اسارت بود) شکستند و دیگی بزرگ فراهم کردند و هر کس هر چه که در خانه داشت از سبزی و نخود و حبوبات تا گوشت را در آن ریختند و آشی پختند و آنرا بین همه بخش کردند.
این جشن تا پیش از ظهور اسلام و حتی مدتی پس از آن در کشور ما بر پا می شد و طرفداران زیادی داشت، اما پس از ظهور اسلام این جشن نیز به همراه دیگر آئین های زرتشتی منسوخ گردید و امروزه تنها در بین اقلیت زرتشتیان کشورمان این آئین برپا می شود.

از یه دختر دم بخت که قراربود براش خواستگار بیاد پرسیدند:

چندتا دوست پسر داشتی تاحالا؟

گفت: به تعداد سیمکارتهای مجانی ایرانسلی که داشتم ولی الان خاموشند.

گفتند: حالا کدومشونو واقعا" دوستش داری؟

فرمودند: اونی که گوشی لمسی فولشو برام خریده؟

پرسیدند:بقیه پس چیکاره اند؟

درجواب پرسشم سوال کرد: هر گوشی روشن بودش کارت شارژ میخاد یا نه؟

توش موندم چی بگم دیگه؟!!!!!!